در اواخر عمر كه دچار كسالت شدید و عصبى بودند،حتى نزدیكان را نمى‎شناخت و از خورد و خوراک غافل بود؛یعنى اگر لیوان آب یا غذا را به دستش میدادند تا نمى‎گفتند،بخور،نمى‎خورد،ولى در همان حال،آهسته ذكر مى‎گفت و به یاد خدا بود و گویا در عالم دیگر است.

در لحظات آخر عمرش یكى از شاگردان خصوصى علامه مى‎گفت:از ایشان پرسیدم چه كنم در نماز به یاد خدا باشم و حضور قلب داشته باشم؟

براى شنیدن بیانات استاد،گوشم را نزدیک دهانش بردم،چند بار فرمودند:

توجه،مراقبه،توجه،مراقبه،به یادخدا باش و خدا را فراموش نکن. (1)

برگرفته از کتاب پندهاى حكیمانه،ج ۳،علامه حسن حسن زاده آملى